Pamiętam ten straszny dzień, w którym straciłem pół pracy dyplomowej przez awarię laptopa. Wina za brak backupu oczywiście leżała po mojej stronie, jednak na fakt usmażenia komputera, w ten piękny majowy poranek, nie miałem już wpływu. Strata ważnych danych z twardziela jest niczym śmierć kundla, z którym wychowywaliśmy się od małego. Może nie płakałem po stracie unikatowej kolekcji filmów niedostępnych na dvd w naszym kraju, ale złość na cały świat dała o sobie znać. Data sprowadziła mnie na ziemię.

Najczęściej można usłyszeć zdanie, że tam, gdzie mieszka dużą liczbę bogaczy znajdziemy też znaczny odsetek biedy. Oczywiście, ta opinia jest mocno naciągnięta, ponieważnawiązuje do realiów wybranychpaństw. Bardziej pasuje to do państw rozwijających się, w których gonitwa za pieniędzmi, ciągła żądza zarobku sprawia, iż te różnice wydają się znacznie wyraźne. W krajach rozwiniętych jest za to bardzo silna klasa średnia i to do niej raczej dołączają ludzie z aspiracjami. Jednak, taki podział nie jest łatwy do zrozumienia, jeśli nie przyjrzymy się przeszłości konkretnego kraju.

Komputer współlokatora, łączącego pożyteczne z pożytecznym, a więc pracującego i studiującego, okazał się zbawienny. Nadszedł zatem czas, w którym musiałem zdecydować, duży monitor i klocek zalegający pod biurkiem, czy niewielki laptop (sprawdź zagadnienie), którego mógłbym poużywać w pociągu czy poudawać pisarza w kawiarni z wi-fi. Wpisałem „sklep komputerowy” w wyszukiwarkę, później i zostałem pochłonięty na kilka ładnych godzin. Z jednej strony potężne, podbiurkowe maszyny z dużymi monitorami, z drugiej notebooki za prawie tę samą cenę. Problem tkwi w znalezieniu złotego środka.

Notebook jest najczęściej zamknięty na cztery spusty i nie daje użytkownikowi możliwości jakiejkolwiek ingerencji w hardware. Sielanka skończyła się, gdy współlokator – zombie powrócił z morderczej rzeczywistości pracy mieszanej z uczelnią. Rzucił okiem na historię przeglądanych stron, podumał i zaczął wykład godny honorowego użytkownika polarów z indeksem uczelni technicznej. W ciągu kilku minut okazało się, że wcale nie jestem skazany na odgórne załadowanie „bebechów” do pięknego sprzętu za cenę porównywalną z ekwiwalentem małego, używanego samochodu z jedną poduszką powietrzną. Do końca nie wiadomo, ale na pewno to byłoby ciekawe doświadczenie.

No bo kto powiedział, że tak być musi, że dorośli grają w swoje ulubione gry, a młodzi, w to, co jest aktualnie na czasie. Tak to wygląda, ale to nie musi być norma. Wydaje się, że taka zmiana doświadczeń przydałaby się obu stronom. Dorosłym, żeby zobaczyli czym są te „gry”, a także dla młodych, ponieważ za bardzo są uzależnieni od elektroniki. Gry planszowe trochę sprowadziłyby ich na ziemię.